Konrad'ın Wieser'e söylediğine göre, insan kendini bu inceleme gibi bir zihinsel çalışmaya mahkûm ettiğinde, ki bunun anlamı böyle bir zihinsel çalışmayla ömür boyu meşgul olmakmış, gitgide sonunda bütün dünyayı ve ayrıca dünyanın ötesinde akla gelebilecek her şeyi kapsayan, kendisine yönelik bir komploya kurban gidiyormuş, Konrad'ın düşüncesi buymuş. Her şey o kişiye ve dolayısıyla onun yaptığı zihinsel çalışmaya kurulan tek bir komploymuş. Ve insan buna karşı hiçbir şey yapamazmış, olsa olsa sürekli kendi gücünü boşa harcayışını idrak edebilirmiş ki başka hiçbir şeyle değil, bir tek bu farkındalıkla zihinsel çalışmaya neredeyse insanüstü bir çabayla yoğunlaşabilsin, her an her şeyi hemen atlatabilsin, ona göre böyleymiş, nihayetinde bu da beyni otomatiğe bağlamaktan başka hiçbir şekilde hâkim olunamayacak ve insanın onda sadece ve sadece uzun vadeli bir sığınma ve varoluş amacı arayabileceği ve bulabileceği ve en sonunda uydurabileceği, yüksek bir sanatmış. Fakat dünya, özellikle de yakın çevre, kişinin herhangi bir beşeri bilime yönelik her girişimini daima ve her halükârda dünyaya ve bu yakın çevreye yönelik bir kötülük olarak algılar, bu girişim bireye ait olduğu halde onu kitleye mal edermiş ve birey daime kitlenin radikal muhalefetine maruz kalır ve bu muhalefetin yarattığı kitle suçlarıyla karşı karşıya gelmek ona, kitle tarafından kendisine yasaklanan ve ömür boyu engellenen düşünce ve edimleri beyninde oluşturma ve onlara hâkim olma ve onları tamamlama becerisi kazandırırmış. Kitle bireyi inkâr edermiş, ki bu aslında sadece kitle için mümkünmüş, ama birey kitleyle ilgilenmezmiş, neticede kitle yararına kendisinden başka bir şeyle ilgilenmezmiş, tıpkı kitlenin de neticede birey yararına bireyle ilgilenmemesi gibi, kitle bireyin başarısını ancak birey yok olunca, birey kitleyi ancak kitle yok olunca kabul edermiş vesaire.
0 Yorumlar